|
|
|
Ontstaansgeschiedenis van de Picker Reds tot en met 1996
Hier het verhaal van de Reds tot ca. 1996. Het verhaal vanaf 1996 ben ik kwijt !!
---------------------------------------------------------
Ik kan er nog aan toevoegen dat de eerste enthousiastelingen in Eibergen bestonden uit de heren Brandenbarg en Bakker. Beiden lid van Dynamo, en weinig ingenomen met de situatie in Neede.
Dit gold ook voor de meeste andere leden van Dynamo, o.a. uiteraard onze voorzitter Gerard van Dijk, Wijnand en Joost de Boer, Herbert Scholten, Ron Smits, Lenie Kraynbrink, Jan (AH) Temmink en Marlene Huijts. Bij het vertrek uit Neede werd op slimme, sommigen in Neede zeggen slinkse, wijze het aan de basketball-tak behorende geld meegenomen naar Eibergen.
Er moest in Eibergen flink aan de weg worden getimmerd. Hetgeen betekende dat de meeste hiervoor genoemden als trainer aan de bak moesten om de grote stroom jongeren te begeleiden. Organisatorisch was het een moeilijke tijd.
Vooral op het team 'oudere recreanten' werd te vaak een beroep gedaan om ondersteuning, maar ze waren er eigenlijk nooit te beroerd voor: o.a. Ruud Straatman, Jan van Vuuren, Jan Tijsma en hiervoor reeds genoemden. Helaas was het na enige tijd voor voorzitter Gerard van Dijk door M.S. niet meer mogelijk om door te spelen, en moest hij na enige tijd ook de voorzittershamer afgeven. Het opvolgend bestuur benoemde hem omgaand tot ons eerste en enige erelid.
Toch zijn er toen ook veel leden weggegaan omdat we ze onvoldoende begeleiding konden geven. We stonden overal met de club vooraan om te promoten: met NBA-video's op de jaarmarkten en braderie: de meeste Eibergenaren wisten niet wat ze zagen.
Langzamerhand kwam er toch meer structuur in de zaak, wat ook valt terug te lezen in de clubbladen uit die tijd. Vanaf het eerste begin is voortgegaan op de weg van het organiseren van schooltoernooien om nieuwe leden te interesseren. Eerst alleen voor het voortgezet onderwijs; later ook voor het basisonderwijs.
In de eerste jaren werd er ook trouw jaarlijks een toernooi voor andere clubs georganiseerd; echter dat is verdwenen omdat verenigingen hierop kennelijk niet zaten te wachten gezien de steeds verder afnemende deelname, en het op het laatste moment wegblijven.
In 1983 werd contact gezocht met een uitwisselingsclub uit Dulmen om tegen te spelen en mee te feesten. Gedurende een paar jaren waren deze uitwisselingen jaarlijkse hoogtepunten. Wie herinnert zich niet aan de grootse feesten in Dulmen: het eerste jaar in het Kolping-haus met een verrukkelijke bowl van 10 delen witte wijn en 1 deel whisky; waarbij de aanvulling in de loop van het feest alleen maar uit de whisky-fles kwam (ja; er speelden ook amerikanen, en die hadden tax-free ingekocht); en het 2e jaar in die boerenschuur met wederom sloten met en vaten met versnaperingen. Maar ook onze feesten mochten er zijn. Helaas is het contact na 4 jaar verstomd nadat ons contactpunt in Dulmen wegens familie-problemen uit de basketball-wereld stapte.
Een andere activiteit die werd opgestart was het 'kamp'.
Vooral door de inspanningen van Lenie Kraynbrink en og. wisten we medio 80-er jaren een paar jaar achter elkaar een prachtig kamp te organiseren in Buurse. Het speciale hierbij was de aanwezigheid bij de betreffende boerderij van een verhard basketball-veldje.
De laatste keer had dat echter maar weinig nut want het regende veelal pijpestelen.
Wie van de toen aanwezigen herinnert zich niet aan de trompet-solo van Harry Droog bij het ontwaken en de daarop volgende ochtend-bosloop. Helaas was het de laatste keer dat deze prima kerel en grote gangmakende politieman erbij kon zijn: enkele maanden later kwam hij in functie te overlijden in het verkeer.
Ook voor een andere gangmaker was het helaas het laatste kamp: ook Frank Lageschaar uit Groenlo had een verkeersongeluk en liep daarbij forse verlammingen op door een dwarsleasie. De periode met o.a. Harry Droog en Frank Lageschaar kenmerkte zich door gezelligheid: er ging zelfs 2 of 3 jaren achter elkaar een team met hoofdzakelijk PickerReds-leden naar Spanje om daar (ook) aan een toernooi mee te doen.
Op de een of andere manier is er daarna zeker 3 jaar relatief weinig speciaals gebeurd.
De standaard-zaken bleven: trainen, wedstrijden, school-, team,- en mixtoernooien.
Wel kregen we te maken met dependance-vorming: er wilde een club meiden in Beltrum spelen, maar dan ook alleen in Beltrum. Uiteindelijk bleek het niet haalbaar. Hetgeen ook gold voor de jongens-groep van de Leo-stichting in Borculo: ook deze self-supporting group ging na 2 seizoenen competitie ter ziele. Beide groeperingen hebben eigenlijk nooit echt tot de club behoord.
Met de komst van top-basketball in Haaksbergen begon het weer te groeien: mn. door de fanclub die hier vanuit Eibergen altijd naar toe ging: eerst naar de mannen; later vnl. naar de vrouwen van Hatrans. Er kwamen clinics, waarbij op enig moment ene Han Krajenveld zich uitdrukkelijk meldde aan het front. Top-wedstrijden. Zelfs een jeugd-olympische dag waaraan veel van onze jonge leden met plezier terugdenken. En er was toch zo plotseling ook een kampioenschap geweest: de heren werden kampioen en kregen zowaar van burgemeester Capetti een lederen basketball aangeboden op een 'overvolle' receptie. Het is niet voor niets dat dit met onze net behaalde titel maar niet is herhaald.
Ook de sponsoring werd sterker in het finanieringspakket betrokken. Naast langjarig sponsor 'Deter Meubelen' gaf ook Administratie en Assurantiekantoor Bennink broodnodige ondersteuning. Later werd er sterker opgeknipt: zelfs een discotheek uit Neede kwam er aan te pas. Maar niet altijd was het om de shirtsponsoring te doen: ook de gelden die via de advertenties binnenkwamen of als toernooi-support kwamen altijd van pas.
De relatie met o.a. de plaatselijke sportwinkels is bijv, uitstekend: zonder vaste contracten mogen we op tijd en plaats op hun support vertrouwen.
In al die jaren is er sprake van een relatief groot verloop onder de leden: we moeten vaststellen dat de PR een recreatie-club is en alleen aan de jeugdkant moet opleiden en daar zo hoog mogelijk moet spelen. En daarvoor zijn in die periode een paar hele goede trainers bereid gevonden om dat inhoud te geven.
Wie hadden we hier o.a. : Lace Strong, de fijnste amerikaanse speler in Nederland; de Nederlands-Amerikaanse Golden-Boy Ron Kruidhof; maar ook bijv. Jurgen Dunkel, die zorgde dat er heel erg hard werd getraind, dat er veel werd geleerd, en dat er plots talenten in aanmerking kwamen voor regionale, en zelfs landelijke selecties. De eersten waren mi. Pieter van Vuuren en Rene Brekveld, die daarna echter verzuimde om ook de laatste stap te zetten: maar ala, hij is nog begin 20.
Daarna hadden we als spelers van regio- en/of rayonselecties o.a.
Arjen Drost en Roel Brandenbarg, die al heel vroeg voorbestemd leek om naar de USA te verkassen; en beiden jongens-eredivisie in Haaksbergen speelden;
het meiden-trio Marleen Hartman (waar is ze ?), Liset van Loosen en Jorien Bakker, die daarna in de meiden-eredivisie gingen spelen in Haaksbergen (de laatste daarna ook via ATC in Hengelo); en Anneloe Stomps en Linda Thonen,waarbij de laatste (als ze echt zelf zou willen) de nationale top kan bereiken. Inmiddels had Ellemiek Huijts haar doel bereikt en speelde in de kampioensploeg van Tonego in Haaksbergen: helaas lijkt haar blessure-gevoeligheid te groot voor een vervolg van die carriere.
En ach; rond 1990 kwamen de kampen terug: en nu gingen we 2 jaar achtereen naar de barakken van de Leo-stichting bij Borculo: ook met verhard basketball-veld, maar ook met een onverwarmd koud zwembad, en met 'niet al te gemakkelijke' buren. Zoals het bij een kamp betaamt werd de leiding in het ongewisse gehouden van ferm drankgebruik door de opschietende jongelui. Maar: het was en bleef gezellig. Vooral de 'bonte avond' bleek een succes: als je even aandringt komt de creativiteit naar boven en kunnen we elkaar een hele avond vermaken. Herinneringen aan het dierengeluiden-spel met al die blerende beesten.
Het Bestuur bleef al die jaren op een minimum-niveau hangen: het was al moeilijk om de zaak technisch gaande te houden; bestuurlijk was het nog erger. Maar toch zijn/waren er goede langjarige waarden in de personen van oa. Lenie Kraynbrink, Ron Smits, Jan Tijsma, Jan Brandenbarg, Jan van Vuuren of Margret Klein Poelhuis.
Telkens kwam er wel weer voor een paar jaar technisch en/of bestuurlijk support van d'een of d'andere voorbijganger: bijv. de illustere personen Sahajo Richtarski en Jan Spiljard. Bij de eerste kwam de club in de ban van de swami's met hun rode geitewollen sokken; bij de laatste was vooral zijn vervoer per bromfiets saillant. Beide waren gek van basketball; en staken toch veel tijd in de club. Zo ook het huidige bestuur met Edwin Van Splunter, Diet Weenink, Ron Smits en 'trekker' Angelin Boerhof.
En we gingen weer op kamp: nu weer naar Lochem/Zwiep en een nieuwe locatie in Buurse. Uitstapjes in het teken van een nieuwe kok in ons midden; en tevens ras-organisator en fotograaf: Michiel Ibelings. We herinneren ons aan de wel heel erg vroege ochtend-bosloop van enkele jongelingen en de fietstocht erachteraan van enkele ouderlingen.
Maar ook de deels verregende survival, waarbij dat watervaste vlot er niet mee toe deed.
Nieuwe activiteiten in Eibergen werden mogelijk met de komst van een heus basketball-veldje in de Westenesch. Komst ? Neen, we moesten dan wel zelf even zorgen voor het leggen van de tegels: de rest kwam van de gemeente. Met gezamenlijke inspanning van de wijkvereniging en relatief weinig PR-leden, en onder sturing van Jurgen Dunkel kwam het af en kon het feest beginnen. Pleintjes-toernooien: de nieuwe basketball-uitdaging. En weer liep de PR voorop in de regio: zelfs in Enschede moesten ze er nog mee beginnen.
De tijd kwam dat de club internationaliseerde: door de komst van het eerste tijdelijke AZC liepen we op sommige momenten over van de elkaar niet begrijpende vluchtelingen.
Met soms zelfs spannende momenten toen Bosnische vluchtelingen uit Eibergen oog in oog kwamen met Servische uit Groenlo. Maar ook hier bleek dat basketball op de een of andere manier verbroedert. Als je je zelf tolerant opstelt, krijg je een zelfde gedrag ook terug. Hoewel het met de betalingsroutine dan niet altijd helemaal jofel ging, zijn en blijven het aardige mensen.
Inmiddels kwamen en gingen de jeugdleden. Misschien wordt het wel eens tijd voor een reunie, om al die gezichten nog eens te bekijken. Talenten, proevers, blijvers, dan-dit-dan-datters, voetballers, etc. Jammergenoeg zijn er al weer enige tijd geleden toch ook weer (oud-)leden weggevallen door overlijden: de langdurig lid en altijd dolenthousiaste Lydianne van Hattem, en ook de nog jongere Bjorn Rotter.
Bindend middel in de club is de communicatie tussen leden en tussen bestuur en leden. Hiervoor fungeert al jarenlang de clubkrant: een periodiek dat periodiek op onvaste momenten uitkomt en toch met plezier wordt verslonden. Omdat het self-supporting moet zijn is het een grote klus om het uitgegeven te krijgen. De pakkende voorpagina is voor de leden het moment om zich te bezinnen bij een club te zijn.
Voorzover.
Met vriendelijke groet,
Edwin
Laatste update: 16 maart 2002 |
|
|
|
